Στην Μνήμη του Δήμου αναρτούμε ένα δικό του ποίημα.
Κύκλος
Μεταθανάτια
ζωή
Όχι από αδυναμία, μα από κατακαίων πάθος έδωσε τέλος στη ζωή
της
τη θαμπά φωτισμένη νύχτα, μεταξύ της βροχής περασμένων
μεγαλείων
και του μνήματος, στέγη νέα του υιού της, με συνοδεία τα
κοράκια.
Ούτε πλήρως επιλογή, αφού οι μαυροντυμένοι αγγελιαφόροι
ως τρεφόμενοι από ζωή, τελεσίδικη απόφαση, ανελέητη,
έκρωξαν.
Στον ορίζοντα φάνηκαν όσα ανθρώπινη λήθη και ανημποριά
της στέρησαν τόσα χρόνια, μνήμες που ακατάδεκτα αναγνώριζε.
Κάποιου άλλου ανθρώπου η ζωή ξεδιπλωνόταν ατελείωτα,
σπασμωδικά
χαρά
γεμάτη, ελπίδα μα και πόνο, με την άκρη του νήματος χαμένο
σε μία μοναδική σκηνή, ένα θλιμμένο κουφάρι, ιδιοκτησία
περήφανου,
με έναν νεαρό να ταΐζει το στόμα του, που είχε ξεχάσει πια
να τρώει.
Καθώς με δύναμη αταίριαστη στο άρρωστο κορμί του της
προσέδινε ζωή,
ο γιος της κατέρρευσε καταβεβλημένος από την αδηφάγα φύση
του
καταρρακωμένος και προδομένος, καθώς αυτός ο ίδιος έκλεβε τη
λάμψη του.
Ενθυμούμενη, με ανανεωμένη την οργή της, ως βελόνα άυλη, σε
αναζήτηση
δόθηκε ενός ανώτερου σκοπού ταξιδεύοντας πάνω στις σταγόνες
της βροχής.
Σαν έφτασε παρά ταύτα σε ωκεανό δίχως βυθό, μήτε αιτία μήτε
στόχος
παρουσιάστηκαν, μονάχα ακατέργαστη ανυπαρξία του
πεπερασμένου,
αισθητή κατά τρόπο αστείο, ακατανόητο, κατά ολάκερή της τη ζωή,
αισθητή κατά τρόπο αστείο, ακατανόητο, κατά ολάκερή της τη ζωή,
το νεφέλωμα στις άκρες του σύμπαντος, ενός άνθους οι λεπτές
επιθυμίες,
το ασύμμετρα ζαρωμένο δέρμα στα κόκκαλα της και, ανάμεσα,
μια επιλογή.
Τέλος οριστικό, επίλογος μιας παράδοξης ιστορίας σαν
συγχώρεση σε άδικη απάτη.
Και στην αντίπερα όχθη μια άδοξη επιστροφή σε ένα σώμα
μεταξύ ενός μνήματος
και θαμπών αστέρων, ως πορεία φυσική, σε όλους τους
ανθρώπους προσφερόμενη.
Όχι από αδυναμία, μα από συνειδητή, άπληστη ανθρωπιά επέλεξε
και μεμιάς υπέπεσε σε απόλυτο σκοτάδι, λήγοντας την ιστορία.
Με έναν τελευταίο λυγμό εκτυφλωτικό, άρρωστο φως
αντικατέστησε το σκότος,
και νιώθοντας μια τελευταία σταγόνα, δηλωτική της αμφιβολίας
της,
γεννήθηκε για μία ακόμη φορά.